Bunkier Sztuki, Kraków

Projekt przestrzeni do pracy Katarzyny Krakowiak Panorama

Kurator: Anna Smolak

Fizyczna droga, którą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, które wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową. Staje się hybrydycznym organizmem, którego logika podyktowana jest z jednej strony ekonomią przestrzeni, z drugiej natomiast, wypływa z potrzeby skomunikowania ze sobą (w sensie zarówno fizycznym jak i mentalnym) dwóch obszarów – świata realnego i świata sztuki, które podlegają odmiennym zasadom uczestnictwa. Indywidualne doświadczanie przestrzeni katalizuje emocje związane z odkrywaniem i zdobywaniem miejsc, do tej pory pozostających poza fizycznym zasięgiem lub wypchniętych poza świadomość ich istnienia. Artystka proponuje sytuację, w której oczekiwania odbiorcy są permanentnie konfrontowane z narzuconymi przez nią ograniczeniami. Pozorny wpływ widza na obszar obserwacji nie rekompensuje poczucia straty związanego z fragmentarycznością otrzymanego obrazu, pozbawionego swojego akustycznego i wizualnego kontekstu. Istotne zatem staje się nie to, co widzialne i dostępne, lecz co zostaje wykluczone z pola obserwacji. Praca Katarzyny Krakowiak odwołuje się do współczesnych teorii percepcji związanych z marginesem i peryferyjnością widzenia. Ingerując w bryłę budynku polemizuje z modernistycznym imperatywem funkcjonalności architektury. Ale przede wszystkim daje pole do zmysłowego i aktywnego odbioru sztuki, stawiając osobę widza w centrum swych dociekań.